ประทีปแห่งความหวัง

เนื้อเรื่อง

                เสียงรถยนต์ดังอยู่ห่างๆออกไป สายตาของจินมองออกไปยังสะพานแขวน แสงตะวันยามเย็นส่องลงมากระทบผิวน้ำเป็นสีทองเงางาม เขาหันไปยังสาวผู้ชื่อน้ำที่นั่งอยู่ข้างๆเขาในมุมสงบริมน้ำ เขาเอนตัวลงและท้าวแขนกับขอบรั้วกั้น รอยยิ้มที่มุมปากของเขาพอจะสังเกตให้เห็นได้ เพียงได้เห็นเธอมีความสุขก็นับว่าดีมากแล้วสำหรับเขา จินยังจำได้ว่าเมื่อ 5 ปีก่อน เขากับเธอดูจะห่างไกลกันเหลือเกิน เรื่องของเขากับน้ำเริ่มขึ้นตอนนั้น ตอนที่จินอยู่ปี 2 และน้ำกำลังจะจบ อะไรหลายๆอย่างได้ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เขาก็ยังคงมั่นคงกับเธอ

                ไม่นานมานี้ เขาได้ไปหาเธอที่สหรัฐอเมริกา เธอได้ไปเรียนไกลจากเขา แต่เขาก็ยังมั่นคงกับเธอ ต้องขอบคุณพี่สาวของเขาที่คอยเป็นที่พึ่งทางใจให้กับเขาในช่วงเวลาที่น้ำจากไปเรียนยังแดนไกล ตอนนี้เมื่อเธอกลับมาแล้ว การรอคอยของเขาก็สิ้นสุดลง ไม่นานก่อนเธอจะจบ จินได้ไปเยี่ยมน้ำถึงที่ต่างแดน มันทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากๆ ตอนนี้เมื่อทั้งคู่ได้กลับมาสู่ดินแดนบ้านเกิดด้วยกันแล้ว อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป

                จินตั้งใจจะพาน้ำมายังสวนสาธารณะริมน้ำแห่งนี้นานแล้ว เขาลุกเดินจากขอบรั้วมายังม้านั่งที่น้ำนั่งอยู่ รอยยิ้มยังคงตกค้างอยู่ที่มุมปากของเขา จิตใจอันชื่นบานของเขาเหมือนกับหมู่บุปผาที่บานแย้มไปทั่วสารทิศ ความหวังของเขามันเป็นจริงแล้ว จินนั่งลงข้างๆน้ำ

                “ยิ้มไรเนี่ย” น้ำถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแกล้งๆ

                “ก็...ยิ้มเพราะว่ามีความสุขไง” จินตอบไปแล้วหัวเราะนิดหน่อย

                “หัวเราะอะไรอีกล่ะเนี่ย” น้ำเยาะ

                จินหัวเราะต่อชั่วครู่ก่อนจะตอบเบาๆด้วยเสียงอ่อนโยน “จินมีความหวังแล้วไง ชีวิตก็เลยรู้สึกดี ต้องขอบคุณพี่น้ำนะเนี่ย”

                “ขอบคุณฉันทำไมล่ะ” น้ำยังคงพยายามหาเรื่องกวนจินต่อ

                “แหม รู้ๆกันอยู่” จินตอบไปแล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ

                “ก็บอกมาสิ” น้ำยังคงกวนต่อไป แต่สีหน้ายิ้มนิดๆของเธอทำให้จินรู้สึกสงบ

                “ก็ขอบคุณที่พี่ทำให้จินมีความสุขไง” จินไม่เคยเรื่องโชคชะตามาก่อนจนกระทั่งมาเจอกับน้ำ เพื่อนของจินได้บอกว่า ถ้าโชคชะตาจะทำให้มาเจอกัน ก็ปล่อยให้มันดำเนินไปตามนั้น เขาเคยคิดว่าเส้นทางการดำเนินชีวิตของเขามันผิดพลาดมาตลอด แต่การที่เขาเลือกเส้นทางที่ผิดพลาดนั้น ทำให้เขาได้มาเจอเส้นทางใหม่ที่ดีกว่าเดิมมากๆ เส้นทางที่เขาตามหามาตลอด “ก่อนจะเจอพี่นะ จินไม่เคยนึกเลยว่าจะได้มาเหยียบพื้นดินในวันแบบนี้”

                “เอาอีกละ มามาดนี้อีกแล้วอ่ะ” น้ำบอกกับจิน ตอนแรกๆเธอเองก็ไม่นึกว่าจินจะสามารถรอได้นานขนาดนี้และไม่นึกว่าจินจะมีความมั่นคงอะไรแบบนี้เช่นกัน “ไม่เบื่อมั่งเหรอ”

                “เรื่องบางเรื่อง ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหนก็ไม่เบื่อหรอก” จินตอบไปด้วยรอยยิ้ม

                “นี่คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกช่อง 7 เหรอถึงชอบพูดยังเงี้ย” น้ำก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มๆตอนแกล้งจิน

                จินได้เพียงแต่หัวเราะรับ เขาก็เอื้อมมือไปกุมมือของน้ำเอาไว้ น้ำหันมามองด้วยสายตากวนๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้จินรู้สึกหวั่นไหวกับสิ่งที่เขาจะทำแต่อย่างใด เธอเคยบอกว่าเธอชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่ จินก็ได้เปลี่ยนไปจากคนที่มีนิสัยกึ่งเด็กกึ่งผู้ใหญ่มาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวหลังจากหางานทำแล้ว เขาได้เป็นคอลัมนิสต์ให้กับหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ฉบับหนึ่ง แต่ความรักที่เขามีให้เธอมันยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง จากการที่ก่อร่างสร้างตัวได้แล้ว เขาก็พยายามเก็บเงินไว้สำหรับสร้างครอบครัว แม้ว่าจุดมุ่งหมายยังอยู่ห่างออกไปพอสมควร แต่เขาก็จะทำเพื่ออนาคตที่ดีกว่าสำหรับทั้งคู่

                “พี่น้ำ จินรักพี่น้ำนะ”

                “แน่ใจแล้วเหรอที่พูดยังงี้น่ะ” น้ำยังคงสวนกลับแบบกวนๆ

                “แน่ยิ่งกว่าแน่ซะอีก โหย พี่ทำเอาบรรยากาศเปลี่ยนไปหมดเลย” ว่าแล้วจินก็หัวเราะต่อไป

                “ก็...พี่โอเคก็ได้นะ” น้ำตอบกลับมาอย่างกะทันหัน

                จินอึ้งไปชั่วครู่เพราะไม่ได้กะว่าจะน้ำจะตอบมาแบบนี้ จินบีบมือน้ำเบาๆแล้วตอบไปด้วยเสียงอ่อนโยนเหมือนเดิม “จินไม่รู้จะพูดไงเหมือนกัน”

                “แหม ก็สมหวังแล้วยังจะต้องพูดอะไรอีกเหรอ” น้ำบอกพร้อมบีบมือจินเบาๆเช่นกัน

                การรอคอยของจินสิ้นสุดลง ณ เวลานี้แล้ว ในชีวิตที่คอยค้นหามาตลอด พอเขาหยุดค้นไปชั่วขณะ เขากลับพบว่าโชคชะตาได้พาเขามายังจุดนี้ได้อย่างเหลือเชื่อ ประทีปแห่งความหวังของเขาเหมือนได้รับเชื้อไฟเติมให้สว่างไสวส่องนำทางให้เขาบนถนนเส้นทางชีวิตของเขาต่อไป

                “พี่น้ำ จินไม่นึกเลยว่าจินจะมาได้จนถึงวันนี้อ่ะ” น้ำตาเริ่มจะซึมๆออกมาจากตาของจิน มันไม่ใช่น้ำตาของความเสียใจ แต่มันเป็นน้ำตาของความปลื้มปิติ

                “อะไรอ่ะ อย่าร้องไห้สิ” น้ำพูดขึ้นมา “ไหนว่าโตเป็นผู้ใหญ่แล้วไง”

                “ก็คนมันกำลังดีใจนี่นา” จินตอบกลับไป “ไม่เคยคนที่กำลังดีใจมากๆเหรอ”

                “เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ ต้องดีใจจนร้องไห้ด้วยเหรอ” น้ำหัวเราะขึ้นมาอีก

                “เอาเถอะนะ จินยืนยันว่า จินรักพี่ ก็แล้วกัน” เขาจับมือของน้ำขึ้นมาแล้วจูบเบาๆลงบนหลังมือ

                น้ำดูจะอึ้งนิดๆกับการกระทำของเขา แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ทั้งคู่ได้แต่นั่งยิ้มให้กัน จินจูงมือให้น้ำลุกขึ้น แล้วทั้งสองก็หันกลับไปดูดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป ราวกับว่าวันนี้จะเป็นจุดสิ้นสุดของอะไรเก่าๆและวันถัดไปจะเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับชีวิตใหม่ๆ เรื่องราวใหม่ๆ ที่จะต่อยอดยาวออกไปสู่อนาคตที่ยังมาไม่ถึง แต่จินรู้ดีว่า อนาคตของเขาจะเป็นอนาคตที่จิตใจของเขาจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป เขาจะต้องสร้างสรรค์มันให้ดีที่สุดร่วมกับน้ำ เพราะว่าอนาคตล้วนเป็นของพวกเขาทั้งสองคนเท่าๆกัน